کاوش موضوع مکران

مَکْران یا مُکْران یا مِکْران (به بلوچی: مَکُّران، به انگلیسی: Makoran) به مناطق جنوبی سیستان و بلوچستان گفته می‌شود که در امتداد ساحل سیستان و بلوچستان به حدودا ۱۰۰۰ کیلومتر ( ۶۰۰ مایل) از راس‌الکوه در غرب جاسک و حد میناب در ایران تا شرق لسبیله و نزدیکی بندر کراچی در پاکستان گسترده است. مکران توسط مرزهای سیاسی مدرن ایران و پاکستان به دو نیم تبدیل شده است. ایالت مَکُران یا مکران یا زمین مکران نام جغرافیایی است که پس از اسلام بر ناحیه‌ای از کرمان تا رود سند گفته‌اند. حافظ ابرو در کتاب جغرافیا جلد ۳ می‌نویسد: «حد شرقی کرمان، زمین مکران است. بیابانی که بین کرمان و بحر است این بیابان میان کرمان و سجستان (سیستان امروزی) و خراسان واقع شده و جنوبی کرمان بحر مکران است.» در برخی منابع اروپایی سده‌های ۱۶ تا ۱۸ (میلادی) از ایالت مکران نام برده شده است. در دوره‌های مختلف تاریخی این منطقه خودمختار و تحت اداره خان‌های محلی بوده که خود را رعایای دولت ایران می‌نامیدند. امپراتوری بریتانیا در سده ۱۸ (میلادی) این منطقه را جزو راج بریتانیا و مستعمره بریتانیا نمود. امروزه در هند و در پاکستان شهرهایی بنام مکران وجود دارند. مکران در دوره‌های مختلف تاریخی بخشی از قلمرو ایران بوده است. سفرنامه مارکو پولو نیز مکران را شرح داده است. در بعضی اسناد و نقشه‌های تاریخی اروپایی و بعضی نوشته‌های عربی دریای عرب امروزی نیز بحر مکوران بیان شده است. کوه‌های خشک و بایر کرانه‌های مکران از دید جغرافیای طبیعی دنباله کویر است، که تا آنجا گسترش یافته است. گویا در سده‌های میانه این سرزمین از آنچه اکنون دیده می‌شود، حاصلخیزتر بوده است. ولی هیچگاه از دید دارایی دارای اهمیت نبوده است. جغرافی‌نویسان پیشین اسامی بسیاری از شهرهای مکران را در کتاب‌های خود ثبت نموده‌اند. ولی هیچ‌کدام به‌طور گسترده از آن شهرها یاد نکرده‌اند. مهم‌ترین درآمد مکران از نیشکر و یک گونه شکر موسوم به پانیذ بوده است که از آنجا به سرزمین‌های مجاور صادر می‌شده است.... بیشتر در ویکی پدیا